ja i miasteczko marc chagall

Reprezentativní díla jsou autoportrét se Sedmi Prsty (1912), já a Vesnice (1911), Hommage à Apollinaire (1911-12), Kalvárie (1912), Houslista (1912), a Paříž Oknem (1913). Na těchto obrázcích byl Chagall již v podstatě umělcem, kterým bude dalších 60 let., Jeho barvy, i když občas tenké, začaly ukazovat charakteristickou Marc Chagall Biography. A Belorussian-born French painter, printmaker, and designer, Marc Chagall created a singularly poetic figurative oeuvre full of rich colors and dreamlike imagery – flying lovers, massive bouquets, melancholy clowns, fantastic animals, lonely fiddlers, and vibrant hearts – that made him one of the most popular early This is a wonderful example of Chagall's early style showing two lovers flying over a rustic village; the colors are very rich. Image size: 156x223mm. Price: Please call or email for current pricing information. In a pochoir, stencils are cut out of very thin lead sheets, one for each area to receive a single color. Chagall was at the forefront of interdisciplinary efforts among modern artists in creating inventive visual environments for the stage. Working with theatrical companies and opera houses in Russia, Mexico, New York, and Paris, Chagall created fantastical and innovative designs, marking an early chapter in the history of artists who have engaged Marc Chagall (7 July 1887 – 28 March 1985) was a Russian-Belarusian-French painter of Jewish origin, who was born in Belarus, at that time part of the Russian Empire. He is associated with the modern movements after impressionism. Marc Chagall. Marc Chagall. Mann Will Sich Treffen Meldet Sich Aber Nicht. „Wojna” Marca Chagalla to obraz, który powstał w 1966 r. Dzieło ściśle wiąże się z biografią artysty. Przyszedł on na świat w Witebsku, w rodzinie żydowskiej. Dalsze lata jego życia upłynęły na próbach rozwoju kariery, z tego powodu wyjechał do Moskwy i Paryża. Jednak wkrótce powrócił w rodzinne strony i założył rodzinę. Po raz kolejny do Francji wyruszył w 1937 r., a już 5 lat później zmuszony był opuścić Europę i udać się za ocean. Chociaż wojna nie dosięgła Chagalla bezpośrednio, zniszczony został świat jego dzieciństwa – wspaniała przestrzeń barwnych i różnorodnych sztetli (żydowskich miasteczek). Opis „Wojna” namalowana została techniką olejną na płótnie o rozmiarach 163 x 231cm. Dzieło to przedstawia apokaliptyczną, przerażającą scenę, a wrażenie to potęguje kolorystyka oparta na kontraście (biel : czerń), jaka zestawiona została z ognistą czerwienią umieszczoną w lewym górnym rogu. Na pierwszym planie widać przestrzeń pokrytą śniegiem. Najpewniej są to prowadząca do miasteczka droga i otaczające ją pola. Tego dnia ślady na białej pokrywie odciskają rozpacz i beznadzieja. Ludzie w pośpiechu i strachu wybiegli z miasteczka, niosą ze sobą swój dobytek, niektórzy rozpaczają nad ciałami umarłych, ukrywając twarze w dłoniach. W centralnym punkcie prawej części ukazany został wóz. Siedzący na nim ludzie opuszczają tę okolicę, zmierzając w bliżej nieokreśloną przestrzeń. Lewa strona dzieła spowita jest ogniem i dymem. Zagłada niewielkiego sztetlu przedstawiona jest w sposób niezwykle ekspresyjny, budzący strach. Wśród tańczących płomieni stoją ludzie – zgięci w przeraźliwym bólu. W prawym górnym rogu umieszczona jest tajemnicza zwierzęca sylwetka. Przypomina ona kozę – motyw często pojawiający się w dziełach Chagalla, interpretowany zarówno jako element nawiązujący do krajobrazu żydowskich miasteczek, jak i starotestamentowej ofiary. Na grzbiecie tego stworzenia można dostrzec ojca opłakującego rodzinę, zaś zupełnie po prawej stronie widnieje ukrzyżowana postać, obok której stoi tajemnicza figura przyglądająca się całej scenie i najprawdopodobniej rozpaczająca nad losem cierpiących. Kompozycja obrazu jest niezwykle dynamiczna. Spowodowane jest to nie tylko wielością szczegółów, postaci będących w ruchu, ale także diagonalnością (pochyleniem) układu. Analiza i interpretacja Miasteczko przedstawione przez Chagalla zdaje się być odbiciem Witebska, czyli miejsca młodości artysty. Opuszczający je ludzie stanowią więc nawiązanie do drogi życiowej malarza, do biblijnego exodusu i żydowskiej diaspory. W ten sposób ukazał twórca dramatyczne doświadczenia całego narodu, które przekłada się na cierpienie ludzkości. Przerażająca scena namalowana przez Chagalla jest także wyrazem ofiary. Sugerować mogą to sylwetka kozy (kozła) oraz płomienie. Żywioł ognia stanowi odniesienie do całopalenia (sposobu składania ofiary Bogu), a więc holokaustu (z hebrajskiego).„Wojna” jest szczególnym wyrazem okrucieństwa tego złowrogiego żywiołu. Odzwierciedla je nie tylko przez wszechobecne cierpienie ludzkie, ale także deformację krajobrazu oraz ściśle związaną z Biblią symbolikę. Zabieg ten podkreśla wagę ofiary całego narodu żydowskiego (być może ludzkości) złożonej w czasie wojny. Rozwiń więcej Marc Chagall (prawdziwe nazwisko Mojsza Zacharowicz Szagałow) urodził się w 1887 roku w okolicach Witebska na Białorusi. Malarz miał korzenie semickie, urodził się w ubogiej, wielodzietnej rodzinie. Pomimo prawnych ograniczeń, w 1906 roku wyjechał do Petersburga, by studiować malarstwo najpierw w Szkole Carskiego Towarzystwa Upowszechniania Sztuki, a potem u Jelizawiety stypendium, w 1910 roku wyjechał do Paryża, gdzie zetknął się z ówczesną awangardą, między innymi z Apollinairem czy Fernandem Legerem. Dzięki poczynionym znajomościom w 1914 roku odbyła się pierwsza paryska wystawa dzieł Chagalla. Malarz po powrocie do Rosji ożenił się z Bellą Rosenfeld, niedługo potem przyszła na świat córka bolszewicka początkowo sprzyjała karierze Chagalla, został bowiem komisarzem sztuk pięknych w okręgu witebskim oraz założył Akademię Sztuk Pięknych. Szybko jednak okazało się, że ideologia komunistyczna stanowi poważne ograniczenie dla wolności artystycznej, dlatego w 1922 roku Chagall ostatecznie opuścił Rosję. Osiedlił się we Francji, gdzie uzyskał wybuchu II wojny światowej i zajęciu Francji przez hitlerowskie Niemcy w 1941 roku udało się malarzowi uciec do Stanów Zjednoczonych. Do Francji powrócił w 1948 roku. Po śmierci żony Chagall związał się z Virginią Haggard McNeil. Z tego związku przyszedł na świat syn David, zaś w 1952 roku artysta ożenił się po raz trzeci – z Valentine w 1985 roku we Francji, w Chagall - charakterystyka twórczościChagall był słynnym malarzem, grafikiem, rzeźbiarzem i ceramikiem. W jego twórczości widać wyraźne wpływy środowiska, w którym się wychował, a więc tradycji chasydzkich motywem prac Chagalla jest rodzinne miasteczko, ale także semickie atrybuty jak hebrajskie znaki czy skrzypce („Skrzypek”). Wielką muzą malarza była jego żona. Najczęściej przedstawiał ją jako pannę młodą, np. o dwóch twarzach. Stałym motywem jego prac była miłość dwojga kochanków, a także rozmarzone kobiety („Zakochani nad miastem”, „Kochankowie w bzach”, „Ulica zakochanych”). Ponadto Chagall często malował dziwaczne czerwone ptaki („Czerwony kogut”) i – oczywiście – skrzydła, które stanowią wymowny symbol marzeń i pragnienia oderwania się od rzeczywistości („Zegar z błękitnym skrzydłem”). Postaci na obrazach Chagalla często lewitują w powietrzu, niejako poszukując dla siebie nowego, lepszego jego prac znajduje się na pograniczu ekspresjonizmu, surrealizmu i symbolizmu. Widać u Chagalla również wpływy kubizmu (np. „Ja i wieś”). Dominującą kolorystykę obrazów stanowią błękity, zielenie i czerwienie. Malarz operował delikatną, falistą linią, oddającą nierealne kształty fantastycznych stworzeń (np. ryb ze skrzydłami). Tworzył światy z pogranicza snu i jawy, pełne kolorów i okresie II wojny światowej jego jasny i optymistyczny styl ustąpił miejsca nastrojowi smutku i melancholii („Zielone oczy”).Chagall stworzył również wspaniałe grafiki (np. ilustracje do bajek La Fontaine’a i Starego Testamentu), witraże w katedrze Metzu, plafon w operze paryskiej, dekoracje ceramiczne w kościele w Assy itd. Marc Chagall (1921) Polecamy również: Upadek Ikara - opis, interpretacja i analiza obrazu Obraz jest wyraźnie polemicznym nawiązaniem do dzieła Petera Bruegela „Pejzaż z upadkiem Ikara” (ok. 1558 r.). Chagall w przeciwieństwie do szesnastowiecznego malarza uczynił Ikara centralną postacią płótna. Więcej » Marc Chagall Wojna - opis, interpretacja i analiza obrazu „Wojna” to jeden z najbardziej pesymistycznych obrazów Marca Chagalla. Dzieło zostało namalowane w 1966 roku. Obraz ma ponury, wręcz tragiczny nastrój, emanuje lękiem i poczuciem zagubienia. Został on zbudowany z wielu drobnych szczegółów. Widać tu śnieżny, dziwaczny... Więcej » Zobacz również Upadek Ikara - opis, interpretacja i analiza obrazu Więcej Marc Chagall Wojna - opis, interpretacja i analiza obrazu Więcej Losowe zadania Wojny religijne we Francji w II połowie XVI wieku 0 Odpowiedz Więcej Funkcje skóry płazów 0 Odpowiedz Więcej Część mowy czy część zdania? 0 Odpowiedz Więcej Rola osocza krwi 0 Odpowiedz Więcej Zapoznaj się z opisem doświadczenia a następnie określ charakter chemiczny glinu 0 Odpowiedz Więcej Słówko po niemiecku:Słówko po polsku:Bakczysaraj Bakczysaraj w nocy Burza Dobranoc KonrAdam MickiewiczGrób Agamemnona Hymn KordianJuliusz SłowackiNie-Boska komediaZygmunt KrasińskiWykłady z filozofii dziejówGeorg Wilhelm Friedrich HegelDo Radości Rękawiczka Wilhelm TellFriedrich Schiller(Arnold Winkelried) postawa poświęcenia życia w waWinkelriedyzm(Konrad Wallenrod) walka podstępna, sprzeczna z moWalenrodyzm(Jacek Soplica) postawa wspólnej walki zjednoczoneSolidaryzm narodowy(44) postawa złożenia ofiary z męczeństwa narodu, Mesjanizm(Prometeusz) poświęcenie jednostki dla naroduPrometeizmAdam Krafft Bema pamięci żałobny - rapsod W WeroniCyprian NorwidWolnośćAleksander PuszkinRob RoyWalter ScottAnioły dobra i złaWilliam BlakeCzarny tulipanAleksander DumasStefan Żeromski Maria Dąbrowska Maria KuncewiczowaKlasycyzmZmierzch ZachodówOswald SpenglerBunt masJose Ortega Y GassetJa i miasteczkoMarc ChagallCzyhanie na Boga Sokrates tańczący Kwiaty Polskie Julian TuwimPrzedwiośnieStefan ŻeromskiJulian Tuwim Kazimierz Wierzyński Jan Lechoń AntonSkamandryciGranicaZofia NałkowskaWasilly Kandisky Edward MunchabstrakcjonizmGuilliane Apollinare Salvador Dalisurrealizm- nadrealizmPablo PicassokubizmVincent van GoghekspresjonizmUmberto BoccianifuturyzmUle na UkrainieJan StanisławskiObudziło mnie brzęczenie owadówKazimierz MikulskiWysokie drzewa Śnieżki polne (Kartoflisko Wieprz GLeopold StaffHerostratesJan LechońNike MiłośćMaria Pawlikowska-JasnorzewskaBłękitna chwilaKazimiera IłłakowiczównaBallada bezludna TopielecBolesław Leśmian W Rzymie trwa wystawa malarstwa Marca Chagalla - rosyjskiego Żyda, który w swoich płótnach zaklinał przeszłość. Latające krowy, unoszące się nad ziemią panny młode, uliczki uroczych „sztetli", skrzypkowie i cyrkowcy zaludniali jego czarodziejskie obrazy. Kraina Chagalla nie była jednak taka jednowymiarowa. Obok obrazów ukazujących w bajecznych kolorach sielankowe życie zwykłych ludzi z dzieciństwa malarza, przedstawionych w typowy dla niego sposób: czarodziejski i bajkowy, Chagall malował obrazy przesycone lękiem i smutkiem. Płakał nad światem, który doprowadził go do cierpienia i odrzucenia, a wspomnienia doświadczeń II wojny światowej już nigdy go nie opuściły. Różne etapy jego twórczości doskonale ukazuje wystawa w Complesso Del Vittoria-no przy Via San Pietro in Carcere, w miejscu, które obowiązkowo mija każdy turysta. Zgromadzono tu ponad 180 płócien pożyczonych od właścicieli prywatnych i muzeów w Moskwie, Sankt Petersburgu, Paryżu czy Nicei, gdzie w Musee National Message Biblique Marc Chagall znajduje się najwięcej prac artysty. Oprócz obrazów olejnych można obejrzeć gwasze, rysunki, projekty i rzeźby malarza, o którym Picasso powiedział: „Gdy Chagall maluje, nigdy nie wiadomo, czy robi to we śnie, czy na jawie. Gdzieś w swojej głowie musi mieć anioła". To trafne spostrzeżenie idealnie odpowiada tytułowi rzymskiej wystawy: „Chagall w krainie czarów". Magiczny Witebsk Chagall urodził się na Białorusi, w małym miasteczku Witebsk w lipcu 1887roku. Był dziewiątym dzieckiem prostej kobiety i handlarza ryb. Wzrastał w społeczności pobożnych Żydów, a obrazy dzieciństwa i młodości, które na zawsze pozostały w jego pamięci, odwzorował na płótnach. Witebsk był typowym dla wschodnich ziem miasteczkiem, „sztetlem" w połowie zamieszkałym przez Żydów. Jeszcze jako Segal Mosche - bo tak brzmiało prawdziwe imię i nazwisko Chagalla - skończył szkołę powszechną, a potem, dzięki intuicji matki, pobierał lekcje śpiewu, gry na skrzypcach i malarstwa. Szukając swojej drogi w życiu, szybko zauważył, że różni się od innych: „Musiałem znaleźć zawód szczególny, zajęcie, które nie pozwoliłoby mi zapomnieć o niebie i gwiazdach i dzięki któremu odnalazłbym własny sens życia. Tak, tego właśnie szukałem". Dzięki swej determinacji wyjechał z Witebska najpierw do Moskwy, a potem dalej w świat - do Paryża. Mimo że od tej chwili, od 1910 roku, rozpoczęła się jego tułaczka, z kilkuletnim epizodem powrotu do Rosji, to niskie wiejskie domki i mieszkańcy Witebska nigdy nie opuszczą jego obrazów. „Ziemią, która odżywiała korzenie mojej sztuki, był Witebsk, ale moja sztuka potrzebowała Paryża, tak jak drzewo potrzebuje wody. Nie miałem żadnego innego powodu, by opuszczać moją ojczyznę, i wierzę, że w malarstwie pozostałem jej zawsze wierny" - pisał Chagall wiele lat później. Wielkie prądy artystyczne: kubizm i surrealizm dotknęły go oczywiście, ale poza krótkotrwałą inspiracją nie wpłynęły znacząco na jego sztukę. Chociaż może w przypadku kubizmu było trochę inaczej. Okazało się bowiem, że symultaniczność motywów i przejrzystość form umożliwiły Chagallowi pokazanie niewyrażalnego w normalny sposób świata wyobraźni. Dzięki nowym środkom wyrazu mógł wreszcie wyrazić „radość wspomnień dzieciństwa w Witebsku". Przykładem obrazu z tego okresu jest słynne płótno pt. „Ja i wieś". Latająca panna młoda Planowany na krótko powrót do Rosji okazał się kilkuletnim epizodem rewolucyjnym. Chagall z wybuchem rewolucji bolszewickiej wiązał duże nadzieje. Nie był jedynym artystą, który dał się nabrać na hasła o równości i panujący optymizm. Jego chwilowe zauroczenie przemianami w Rosji odznaczyło się dużą aktywnością. Został dyrektorem Akademii Sztuki w Witebsku, w której nauczali słynni artyści, jak na przykład Malewicz, organizował wystawy dopóki nie stwierdzono, że jego sztuce brakuje politycznej użyteczności: „Dlaczego krowa jest zielona i dlaczego koń fruwa po niebie?" - pytano artystę, który - jak sam wspomina - wyglądał wtedy niczym sowiecki funkcjonariusz. Obudziła się w nim w końcu nieufność do zdobyczy rewolucji i dzięki różnym koneksjom udało mu się z żoną i córką wyjechać do Francji. Musiał dużo malować - w Związku Radzieckim żył na skraju nędzy, we Francji nie było lepiej. Zaczął odtwarzać obrazy, które zaginęły, tak jakby chciał ocalić kawałek siebie, Żyda osadzonego w tradycji swojego narodu. Jego twórczość pełna była teraz wizji jakby ze snu, marzeń rodem z czarodziejskiej - ale całkiem realnie istniejącej - krainy. „Nasz cały wewnętrzny świat jest realnością, może nawet bardziej realną niż świat widzialny. Jeżeli ktoś wszystko, co wydaje się nielogiczne, nazywa fantazją lub bajką, udowadnia tylko, że nie rozumie natury" - tak określał swoje artystyczne credo. Lubił spokojne życie, był piewcą miłości. Ci wszyscy kochankowie, splecione pary przelatujące po niebie, były wyrazem jego wiary w siłę miłości. Wyrażając swoje pragnienia, wymieniał: miłość, poczucie bezpieczeństwa, rodzinę, ale także słowa proroków i życie z Chrystusem. Życie z Chrystusem „Jeśli malarz jest Żydem i maluje życie, jak mógłby obronić się przed żydowskimi elementami w swojej twórczości! Ale jeżeli jest dobrym malarzem, obraz będzie zawierał o wiele więcej. Zostaną co prawda zachowane żydowskie elementy, ale jego sztuka osiągnie niepowtarzalną siłę" - pisał w swoich wspomnieniach. Przed oczami stają nam typowe „chagallowskie" elementy wielokrotnie cytowane w jego pracach: motyw Żyda - wiecznego tułacza, zwój Tory, skrzypek, młode pary (bardzo „żydowskie") i wspomniany już pejzaż „sztetlu". W latach trzydziestych coraz częściej pojawia się ukrzyżowany Chrystus - Żyd. Są to czasy, które Chagall odczuwał bardzo boleśnie, przewidując, do czego może doprowadzić rodzący się w Niemczech narodowy socjalizm. Czy Chrystus był dla niego jedynie ikoną rozumianą przez wszystkich? Z jego wypowiedzi wynika, że jako Żyd doskonale rozumiał sens przyjścia Mesjasza, ale czy uznał, że jest nim Chrystus? Patrząc na takie obrazy jak „Białe ukrzyżowanie" wydaje się to bardzo możliwe. To przejmujący obraz, ikona. Wokół Ukrzyżowanego rozgrywają się pełne cierpienia sceny współczesne, ludzie uciekają w ciemność, porzucona Tora nie wystarcza. Jasny promień oświetla Krzyż - znak współcierpienia i nadziei. „Wiara w Niego przenosi góry beznadziei" - zdaje się mówić Chagall. Odtąd ukrzyżowany Chrystus widniejący na jego obrazach będzie nadzieją dla Narodu, któremu przyszło tułać się po świecie, być mordowanym i prześladowanym. Chagall również musiał uciekać: najpierw na południe Francji, potem do Stanów Zjednoczonych. Chrystus przez współcierpienie nadaje tym strasznym wydarzeniom tamtych czasów sens. „Czy Bóg, lub ktokolwiek, da mi siłę, abym mógł tchnąć w obrazy mój oddech? Oddech modlitwy i smutku, modlitwy o zbawienie i zmartwychwstanie" - zastanawiał się Chagall. Dziś patrzymy na jego obrazy i widzimy, że wszystko to w nich jest: i modlitwa, i smutek, i miłość, i nadzieja. Cytaty pochodzą z książki Marca Chagalla „Moje życie" opr. mg/mg "Chagall – Malewicz" Alexandra Mitty to bajkowa opowieść o Marcu Chagallu — o jego twórczości, miłości do Belli, żydowskich zwyczajach i założonej przez niego Akademii Sztuk Pięknych w Witebsku, do której zaprosił mistrza Kazimierza Malewicza. Zobacz galerię zdjęć Sielskie życie Marca Chagalla mąciła sowiecka rzeczywistość. Rewolucja była dla niego szansą na nowe, ale jednocześnie zbiegiem okrutnych wydarzeń, których nie mógł zaakceptować. Sztuka była ucieczką, malując bujające w obłokach postaci marzył o lepszym świecie. Kazimierz Malewicz był jego przeciwieństwem. Uważał, że artysta nie może, ani naśladować, ani deformować rzeczywistości, powinien się od niej zupełnie odciąć i wymyślać nowe byty. Niczym Bóg tworzył nowe wizje i gardził kopiowaniem przyrody. Swoje poglądy przypieczętował nazwą stworzonego przez siebie kierunku w sztuce — suprematyzmu, którego nazwa pochodzi od słowa „supreme" – „najwyższy". Radykalny i zwrócony ku temu co nowe, Kazimierz Malewicz, z łatwością trafił do spragnionej zmian, rewolucyjnej, witebskiej młodzieży. Odebrał uczniów Chagallowi i wygrał z nim bitwę w wojnie o idee, którą w ciekawy sposób ukazał w swym filmie Alexander Mitta. Przedstawił historię artystów w kontekście rewolucyjnych przemian, do autentycznych zdarzeń dodał element fikcji, przez co fabuła zmienia się w baśń o walce dobra ze złem. Alexander Mitta połączył kadry z filmu z przedstawieniami prac mistrzów, jego ruchome obrazy naśladują ich styl, a kinowy ekran zmienia się w wystawę, której głównym bohaterem jest Marc Chagall. Kazimierz Malewicz króluje za to w londyńskiej Tate Modern. Ekspozycja rozmieszczona w dwunastu salach jest równocześnie opowieścią o losach artysty. Są pierwsze prace tworzone pod wpływem zachwytu nad francuską sztuką nowoczesną oraz dzieła nawiązujące do kubizmu i futuryzmu. Oczywiście jest też miejsce na suprematyzm, ze słynnym — „Czarnym kwadratem na białym tle". Wystawę zamykają, będące zaprzeczeniem tej idei, realistyczne portrety, które malował pod koniec życia. Urodził się 23 lutego 1879 r. w Kijowie, jego rodzice byli Polakami, w podaniu o wizę francuską, w rubryce narodowość wpisał „polska", pierwsza europejska wystawa Malewicza miała miejsce w marcu 1927 r. w warszawskim Hotelu Polonia, a jednak Tate Modern przedstawia go jako Kazimira, a angielska Wikipedia nazywa rosyjskim malarzem. Rosja była krajem, w którym artysta spędził większą część życia, zmarł w Leningradzie w 1935 r. Londyńska wystawa przedstawia go jako wszechstronnego mistrza, który próbował różnorodnych stylów, a każda z prób była potwierdzeniem jego talentu. Dzieła Kazimierza Malewicza inspirowały i do tej pory inspirują dramaturgów, pisarzy i plastyków. W jednej z sal Tate Modern można obejrzeć prace uczniów z witebskiej szkoły. Mistrz współpracował również z literatami i muzykami, projektował między innymi kostiumy do opery. Wystawę w Tate Modern można oglądać do 26 października. Autopromocja Specjalna oferta letnia Pełen dostęp do treści "Rzeczpospolitej" za 5,90 zł/miesiąc KUP TERAZ This browser does not support the iframe element. Pokazy Specjalne na 30. Warszawskim Festiwalu Filmowym David Cronenberg, Krzysztof Zanussi, Zhang Yimou, Taika Waititi, Alex Gibney — ich filmy zobaczymy w ramach Pokazów Specjalnych, sekcji, w której prezentujemy nagradzane i docenione filmy z całego świata. Anioły / Angels / Andelé, reż. Alice Nellis (Czechy 2014), 97 min. Wielowarstwowa mozaika pokazująca jeden dzień z życia kilkorga ludzi pochodzących z różnych warstw społecznych. Codziennemu życiu przygląda się czwórka aniołów, które widzą przeszłość i możliwą przyszłość. Film powstał na podstawie powieści jednego z najpopularniejszych czeskich pisarzy Michala Viewegha (autora „Wychowania panien w Czechach", a także scenarzysty „Świętej czwórcy"). Alice Nellis wyreżyserowała wyświetlane w polskich kinach, nagradzane komediodramaty „Małe sekrety" (2002) i „Sekrety" (2007). Brud / Filth, reż. Jon S. Baird (Wlk. Brytania 2014), 87 min. Detektyw Bruce Robertson (James McAvoy otrzymał za tę rolę statuetkę British Independent Film Awards) nie cierpi swojej pracy, ale bardzo pragnie awansu. Nie spocznie, póki nie otrzyma tego, czego chce, a cel uświęca środki... To kolejna zaadaptowana powieść Irvine'a Welsha, autora literackiego pierwowzoru „Trainspotting" zekranizowanego w 1996 roku przez Danny'ego Boyle'a. Brudny szmal/ The Drop, reż. Michaél R. Roskam (USA 2014), 107 min. Kiedy barman Bob Saginowski znajduje porzuconego szczeniaka, jego życie nagle się zmienia. Opowiadanie Dennisa Lehane'a pokazuje świat brooklyńskiej klasy robotniczej i działalność mafii, używającej lokalnych pubów jako pralni brudnych pieniędzy. W rolach głównych: Tom Hardy, James Gandolfini („Rodzina Soprano") w swojej ostatniej roli oraz Noomi Rapace. Roskam zadebiutował w 2011 roku filmem „Rundskop", który był belgijskim kandydatem do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. Co robimy w ukryciu / What We Do in the Shadows, reż. Jemaine Clement, Taika Waititi (Nowa Zelandia 2014), 86 min. Zwariowany komediowy horror i mockument w jednym. Staroświeckie wampiry żyją w Wellingtonie i próbują zaadaptować się do życia w XXI wieku. Reżyser Taika Waititi zasłynął w 2007 roku alternatywną komedią „Orzeł kontra rekin", w której w głównej roli wystąpił Jemaine Clement, członek nowozelandzkiej grupy muzycznej „Flight of the Conchords" a później bohater muzycznego serialu o tej samej nazwie wyprodukowanego przez HBO. „Co robimy w ukryciu" to jego reżyserski debiut. Dior i ja / Dior and I / Dior et moi, reż. Frédéric Tcheng (Francja 2014), 89 min. Reżyser specjalizujący się w odsłanianiu sekretów luksusowego świata mody pokazuje niezwykle interesujący portret domu mody Christian Dior. Frédéric Tcheng pracuje na co dzień jako montażysta reklam dla takich marek jak H&M, Jimmy Choo czy Ferragamo. Fela odnaleziony / Finding Fela, reż. Alex Gibney (USA 2014), 119 mi n. Fela Kuti — ikona afrykańskiej muzyki lat 70. i 80., muzyczny wizjoner, twórca afrobeatu. Był nie tylko charyzmatycznym muzykiem, ale też obrońcą praw człowieka w Afryce. Reżyser Alex Gibney zasłynął dokumentem „Kurs do krainy cienia" za który otrzymał Oscara w 2007 roku. Geronimo, reż. Tony Gatlif (Francja 2014), 104 min. Głupiec / The Fool / Durak, reż. Yuri Bykov (Rosja 2014), 117 min. Dima pracuje w niedużym miasteczku jako hydraulik. Pewnej nocy, w cieszącym się złą sławą wiekowym hostelu dochodzi do katastrofy budowlanej. Miejscowi oficjele unikają podjęcia decyzji o ewakuacji. Osamotniony Dima podejmuje walkę o życie ponad 800 mieszkańców. Film otrzymał w tym roku nagrodę za najlepszy scenariusz na festiwalu Kinotavr w Soczi. „Głupiec" to trzeci pełnometrażowy film reżysera. Powrót do domu / Coming Home / Gui Lai, reż. Zhang Yimou (Chiny 2014), 111 min. Podczas rewolucji kulturalnej w Chinach ofiarą czystek pada intelektualista Lu Yanshi. Kiedy wraca z obozu pracy, okazuje się, że jego żona straciła pamięć. Nie rozpoznaje go i wciąż czeka na męża. Indoktrynowana przez partię córka wyrzeka się ojca. Lu z determinacją walczy o rodzinę. Adaptacja powieści Yan Geling. Poprzedni film Zhanga Yimou „Kwiaty wojny" (WFF 2012) był również adaptacją powieści tej autorki. Chiński reżyser zdobył światowe uznanie filmem „Zawieście czerwone latarnie", a także widowiskowymi filmami historycznymi z elementami fantastyki „Hero" i „Dom latających sztyletów". Mapy gwiazd / Maps to the Stars, reż. David Cronenberg (Kanada, Niemcy 2014), 148 min. Film, który zelektryzował canneńską publiczność i był typowany przez krytyków filmowych jako jeden z najlepszych filmów festiwalu. To także pierwsza przygoda Kanadyjczyka („Nagi lunch". „Cosmopolis") z Hollywood. Autor bestsellerowych poradników psychologicznych dr Weiss nie do końca radzi sobie z sytuacją we własnym domu. „Mapy gwiazd" to mroczna i bezlitosna satyra na próżność i pogoń za sukcesem w Hollywood. W rolach głównych: John Cusack, Olivia Williams, Mia Wasikowska, Robert Pattinson, Julianne Moore (najlepsza rola żeńska na festiwalu w Cannes 2014). Metamorfozy / Metamorphoses, reż. Christophe Honoré (Francja 2014), 102 min. Nowoczesna adaptacja epickiego poematu Owidiusza. W tej wersji nastolatka Europa zostaje porwana sprzed szkoły przez tajemniczego Jupitera, który zabiera ją do krainy zamieszkanej przez potężnych bogów. Obce ciało / Foreign Body, reż. Krzysztof Zanussi (Polska, Włochy, Rosja 2014), 117 min. Zderzenie korporacyjnego cynizmu z młodzieńczym idealizmem. Przewrotność pomysłu zasadza się na tym, że stroną prześladowaną jest autentyczny chrześcijanin, a po drugiej stronie stoi rząd kobiet wyzwolonych, które w cynizmie i brutalności postępowania prześcigają mężczyzn. Nowy film Krzysztofa Zanussiego był premierowo pokazywany na Toronto International Film Festival 2014. Pieśń ćmy: tajny agent Reiji / The Mole Song: Undercover Agent Reiji / Mogura no uta — sennyu sôsakan Reiji, reż. Takashi Miike (Japonia 2014), 130 min. Najgorszy policjant w historii dostaje tajną misję. Ma przeniknąć do klanu yakuzy. Zastrzyk czystej adrenaliny w stylu japońskiej mangi. Tatuaże, ekstrawaganckie fryzury i zwariowane stroje, diamentowe uzębienie, szalone pościgi, wszelkie możliwe rodzaje broni, wybuchy — w tej komedii przerysowane jest wszystko. Takashi Miike znany jest z przesuwania granic tego, co można pokazać na ekranie. Quentin Tarantino uważa Japończyka za mistrza filmowej przemocy i kina exploitation. Polskie gówno / Polish Shit, reż. Grzegorz Jankowski (Polska 2014), 93 min. Trasa koncertowa zespołu „Tranzystory" obfituje w kłopoty i rozczarowania. Ich nowy menago, komornik Czesław Skandal okazuje się niewypałem. Czy wystawiona na ciężkie próby przyjaźń muzyków przetrwa? W filmie wystąpili Arkadiusz Jakubik, Tymon Tymański i Grzegorz Halama. Prezydent / The President, reż. Moshen Makhmalbaf (Gruzja, Francja, Wlk. Brytania, Niemcy 2014), 118 min. Film inspirowany wydarzeniami arabskiej wiosny z grudnia 2010, które przyniosły kres wielu dyktatur. W zmyślonym państewku na Kaukazie trwa zamach stanu. Przywódcy narodu udaje się uciec. Trafia w przebraniu na ulicę ze swoim 5-letnim wnukiem. Współczesna bajka o władzy, pojednaniu i nadziei na przerwanie niekończącego się kręgu przemocy. Słowacja / Slovakia / Slovensko reż. Juraj Herz, Martin Šulík, Peter Kerekes, Zuzana Liová, Mišo Suchý, Ondrej Rudavský, Iveta Grófová, Peter Krištúfek, Viera Čákanyová, Miro Jelok (Słowacja 2014), 112 min. Złożony jest z 10-minutowych filmów w różnych gatunkach — od dramatu, przez animację i dokument aż po kino eksperymentalne. Dziesięciu znanych słowackich reżyserów odpowiada na pytanie, czym jest Słowacja z perspektywy różnych pokoleń, punktów widzenia i gatunków. Timbuktu, reż. Abderrahmane Sissako (Francja 2014), 100 min. Prowincjonalny hodowca bydła staje się sprawcą przypadkowego zabójstwa. Stając przed sądem, przyjdzie mu zmierzyć się z nowym prawem, które jest zaprzeczeniem otwartego i tolerancyjnego islamu. Łączące subtelny humor z poważnym tematem „Timbuktu" otrzymało Nagrodę Jury Ekumenicznego festiwalu w Cannes.

ja i miasteczko marc chagall