rodzina się ode mnie odwróciła

Jego słowa sprawiły, że przeniosłam się kilkadziesiąt lat wstecz. To właśnie wtedy urodził się mój długo wyczekiwany i jedyny syn. Byłam tak szczęśliwa, że nie zauważyłam, że mój mąż oddalił się ode mnie. W rezultacie, podczas gdy ja zajmowałam się dzieckiem, mój mąż układał sobie życie z inną kobietą. „Wyjście z żałoby zajęło mi dwa lata i za namową przyjaciółek wzięłam się w garść. Myślałam, że teraz już będzie z górki. Niestety nie. Kiedy przestalam płakać, znajomi się ode mnie odsuwali. Dopiero Patrycja wyjaśniła mi, że jako singielka jestem dla nich zagrożeniem”. - Najgorsza jest samotność. Rodzina się ode mnie odwróciła: nikt nie dzwoni i nie przyjeżdża. Z tymi młodymi nie mam o czym gadać. Poza tym oni pracują, coś robią. Dla mnie nie ma pracy ani w więzieniu ani poza nim. Niby są jakieś zajęcia z psychologiem i opiekunami, ale rzadko – słyszę od jednego z osadzonych. Walczył w kickboxingu, zdobył tytuł Mistrza Europy w boksie, był pretendentem do pasa IBF, a dziś nie ma prawie nic.Szczera, jak zawsze z delikatną dozą humo On sam oderwał się ode mnie i przyglądał mi się rozbawionym wzrokiem. – Mam coś dla ciebie. – Radośnie poruszył brwiami i wstał, ciągnąc mnie za sobą. – Coś takiego – wymamrotałam, sarkastycznie przewracając oczami skrytymi przed nim za ciemnymi szkłami. Wyciągnął rękę i zdjął mi je, a jego twarz spoważniała. Mann Will Sich Treffen Meldet Sich Aber Nicht. Witam! Proponowałabym, aby zwróciła się Pani o pomoc do psychologa. Proszę pamiętać, że tylko w kontakcie bezpośrednim ze specjalistą uzyska Pani pomoc i wsparcie. Podczas terapii będzie mogła Pani przepracować swoje poczucie winy w związku z zaistniałą sytuacją, a także wzmocnić swoją samoocenę oraz poprawić relacje z aktualnym partnerem. Warto zastanowić się, dlaczego dzieci zareagowały w ten sposób, wrócić do momentu, kiedy podejmowała Pani decyzję o rozstaniu. Jeżeli zna Pani adres dzieci to być może rozwiązaniem byłoby napisanie listu, w którym mogłaby Pani opisać swoje emocje związane z poprzednim partnerem oraz powody podjęcia decyzji o rozstaniu. Może Pani spróbować poprosić ich o zrozumienie sytuacji i rozmowę. Warto wspomnieć również o alkoholizmie ojca (czy dzieci o tym wiedzą?), o tym, że chciała Pani podjąć terapię razem z nim, itp. Proszę pamiętać także, że dla dzieci rozpad małżeństwa i śmierć ojca, niezależnie jaki by on był, jest sytuacją stresującą, przykrą. Proszę jednak pomyśleć o sobie i zacząć cieszyć się życiem. Pozdrawiam polski arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński angielski Synonimy arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński ukraiński Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń wulgarnych. Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń potocznych. She turned on me she turned her back on me Odwróciła się ode mnie Matka i Mark Darcy. Odwróciła się ode mnie plecami i przeklęła mnie. Rodzina odwróciła się ode mnie plecami. Lumen widzi mnie takiego, jaki naprawdę jestem i nie odwróciła się ode mnie. Wciąż nie mogę przeboleć, że mama odwróciła się ode mnie kiedy przechodziłam odwyk. Ponieważ połowa dziewczyn z nie odwróciła się ode mnie. Może to nie ma znaczenia, ale Ann jako jedyna nie odwróciła się ode mnie. Dziewczyna odwróciła się ode mnie, Tone umarł, Federalnych mam na głowie. My girl turned on me, Tone is dead, the Feds are on my back. Jednak odwróciła się ode Mnie i przeklęła Mnie. Gdy odwróciła się ode mnie cała rodzina, on jeden we mnie wierzył. Only one believed in me when nobody in the family would. Moja odwróciła się ode mnie, dlaczego sądzisz, że Bo tego nie zrobi? Mine turned on me, so what makes you think Bo won't do the same to you? Nie pozwoliła, bym stał się tym, kim miałem być, a potem odwróciła się ode mnie przez wstyd... Gdy stałam się taka jak ona, odwróciła się ode mnie. Przez ciebie Becky odwróciła się ode mnie. Teraz odwróciła się ode mnie. Moja rodzina odwróciła się ode mnie. Przez ciebie odwróciła się ode mnie jedyna osoba, której na mnie zależało. The only person that ever looked out for me in my entire life - You got her back to turn. A to, że moja najlepsza przyjaciółka, zamiast mnie wspierać, odwróciła się ode mnie... Nie znaleziono wyników dla tego znaczenia. Wyniki: 21. Pasujących: 21. Czas odpowiedzi: 68 ms. Documents Rozwiązania dla firm Koniugacja Synonimy Korektor Informacje o nas i pomoc Wykaz słów: 1-300, 301-600, 601-900Wykaz zwrotów: 1-400, 401-800, 801-1200Wykaz wyrażeń: 1-400, 401-800, 801-1200 Rwanda jest malutkim krajem o powierzchni niewiele większej od województwa lubelskiego. Dziś mówi się o niej, że jest bijącym sercem Afryki. Jednak kraj legendarnych tysiąca wzgórz zaledwie 26 lat temu utonął na trzy miesiące w chaosie systematycznych mordów, w wyniku których, życie straciło co najmniej 800 tys. Nyirabarima jest jedną z bohaterek książki "Zabiłam"Źródło: Materiały prasowe, fot: Natalia OjewskaGdy Rwandyjczycy wracają wspomnieniami do tych tragicznych stu dni i rozmawiają o zbrodniarzach skazanych za ludobójstwo, mają przed oczami z reguły mężczyzn. W tradycyjnej, patriarchalnej Rwandzie kobiety postrzegano jako uosobienie dobra i pokoju. To one były strażniczkami ogniska domowego, matkami i żonami. Jednak w 1994 roku zbrodniarzami byli nie tylko mężczyźni. Kobiety Hutu - przesiąknięte na równi ze swoimi mężami i braćmi rządową propagandą - podżegały ich do chwycenia maczet przeciwko swoim sąsiadom. Gotowały im posiłki, pomagały grabić mienie zamordowanych, przynosiły im narzędzia zbrodni, wskazywały kryjówki. Były wśród niż też takie, które nie zawahały się podnieść ręki na własne dzieci. A nieliczne, które należały do wąskiego grona liderów rządowych, uczestniczyły w planowaniu i nadzorowaniu eksterminacji dwóch milionów procesów przeciwko oskarżonym o udział w ludobójstwie co najmniej 96 tys. dotyczyło kobiet. Ok. 2500 kobiet wciąż odbywa swoje wyroki za zbrodnię miały odwagę przyznać się do winy? Czy możliwe jest pojednanie z krewnymi pomordowanych? Jaką mają wizję swojej przyszłości po wyjściu na wolność? Czy ich rodziny wyczekują ich powrotu? Czy były w stanie im wybaczyć tak straszliwą zbrodnię?W poszukiwaniu odpowiedzi na te pytania, Natalia Ojewska, polska reporterka związana z "The Wall Street Journal", spędziła dwa miesiące w rwandyjskich więzieniach przeprowadzając wywiady z kobietami skazanymi za ludobójstwo, ich najbliższymi rodzinami i krewnymi przedstawiamy fragment książki "Zabiłam. Historie matek skazanych za zbrodnię ludobójstwa".MARIE: Nie myśl, że skoro czasem płaczę, to jej nie wybaczyłam. Ja jej naprawdę wybaczyłam. Ale nigdy nie zapomnę, że straciłam dzieci. Ta rana na zawsze pozostanie była moją najlepszą przyjaciółką. Razem chodziłyśmy do kościoła, śpiewałyśmy wspólnie w chórze, modliłyśmy się razem. Odwiedzałam ją bardzo często i czułam się u niej jak w domu. Jej mama była w wiosce uzdrowicielką. Jeżeli jakieś dziecko było chore, ona potrafiła je wyleczyć. Z czasem właściwie stałam się członkiem jej rodziny, którą pokochałam jak nie myślałam o sobie w kontekście mojego pochodzenia. Zrozumiałam, że jestem Tutsi, dopiero kiedy zaczęło się ludobójstwo i Hutu ruszyli przeciwko nam z maczetami. Mój mąż był bardzo pewny siebie i nie chciał uciekać. Postanowiliśmy więc, że dla bezpieczeństwa ukryjemy się w jednym miejscu, a jego siostra zabierze chłopców do matki Floride. Postanowiłam ukryć swoich synów w jej domu, ponieważ jej rodzina należała do Hutu i byłam przekonana, że będą tam z mężem i jego siostrą znaleźliśmy schronienie w domu brata Floride. Wpuściła nas jego żona. Nagle na podwórze wtargnęli bojówkarze, w tym jego sąsiad Munyaneza, i zabili mojego męża oraz jego siostrę. Żona gospodarza kazała mi po śmierci męża był przeszywający. Pomyślałam, że nie mam już po co żyć. Przestałam się ukrywać. Spójrz na ten plac za moim sklepem z wodą. W 1994 roku stała tu blokada drogowa, a plac zamienił się w centrum dowodzenia Interahamwe. Było już po zmierzchu, kiedy spotkałam wodza i zapytałam go, czy mogłabym przenocować u niego w domu. A on przyprowadził mnie tutaj, na plac zapełniony Interahamwe, i zwrócił się do nich: "Znam tę kobietę. Ona nie jest Tutsi. Uczyłem ją w szkole i dorastała pod moim okiem. Ukryjcie ją i nie ważcie się jej dotknąć".Czy bałam się, że mnie wyda? Nie. Nie bałam się śmierci. Mój mąż został zamordowany. W rzeczywistości pomyślałam: "Jest już późno. Czemu oni mnie po prostu nie zabiją?".Byłam w zaawansowanej ciąży, a oni wydawali się niezadowoleni z rozkazu wodza. Zaczęli się między sobą kłócić, który z nich powinien się mną zająć. Miałam dość i spytałam: "Czy mogę pójść? Sama znajdę sobie miejsce na nocleg".Zdecydowałam, że pójdę do domu Munyanezy, mężczyzny, który zamordował mojego męża. Pamiętam, że gdy mi otworzył, zapytał, co tu robię. Odpowiedziałam mu, że przyszłam, aby zabił i mnie. Odparł, że nie chce mieć mojej krwi na rękach. Nie wiem dlaczego. Może dlatego, że byłam w ciąży?Następnego dnia matka Floride odesłała mi synów. Jednak dwa dni później przyszedł do mnie zaprzyjaźniony katecheta Kayumba i ostrzegł, że Interahamwe wydało rozkaz zabicia wszystkich dzieci Tutsi. Szukali też moich. Musiałam znaleźć im nowe schronienie. Udało mi się dotrzeć do domu Floride i poprosić, aby poszła do mojej kryjówki po chłopców i zabrała ich ponownie do siebie. Ja nie mogłam ich sama przyprowadzić. Byłam Tutsi. Wszyscy byśmy wróciła sama. Powiedziała mi, że gdy dotarła na miejsce, dzieci już nie było. Uwierzyłam jej. Pomyślałam, że w takim razie Interahamwe musiało zabrać chłopców wcześniej. Wyszłam z ich domu. Straciłam wszystko, co miałam. Moje trzecie dziecko urodziłam w buszu. Nie miałam nic, w co mogłabym ubrać TO TY JESTEŚ TĄ, KTÓRA WYDAŁA MOJE DZIECI?MARIE: Instynkt podpowiadał mi, że Floride coś ukrywa. To ja ją wysłałam po moje dzieci. To ja byłam u niej w domu i czekałam na jej powrót z moimi chłopcami. Wielokrotnie zadawałam jej te same pytania: "Proszę, powiedz mi prawdę. Co się stało z moimi synami? Czy to ty jesteś tą, która wydała moje dzieci?".Ale ona zawsze twierdziła, że gdy przyszła do mojej kryjówki, dzieci już nie było. Szukałam świadków, którzy powiedzieliby, co się wydarzyło. Żona bojownika Interahamwe, który zabił mojego męża i w którego gospodarstwie przez jakiś czas się ukrywałam, powtarzała mi, że widziała, jak Floride przyszła do jej domu i zabrała chłopców, ale nie chciała dobrowolnie zeznawać przed sądem. Jej mąż był mordercą. Po prostu się bała, że może ściągnąć na rodzinę dodatkowe miałam wyjścia i powołałam ją na świadka. Musiała przyjść. Jej zeznania były kluczowe w procesie. Udało mi się też dotrzeć do drugiej sąsiadki, która potwierdziła, że widziała Floride z chłopcami w okolicach rzeźni. Floride cały czas zaprzeczała, ale sąd uznał ją za winną wydania moich synów na dziś nie mogę odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego osoba, z którą się wspólnie modliłam i która była moją dobrą sąsiadką, zamieniła się w zbrodniarkę. Nie wiem, jak to się stało, że rzeźnia do uboju bydła została zamieniona w miejsce mordowania ludzi. Mamy w Rwandzie Komisję Jedności Narodowej i Pojednania, w którą mocno wierzę, ale wciąż nie wiem, jak i dlaczego moi sąsiedzi stali się na Munyanezę, zabójcę mojego męża, szwagierki i tylu innych osób w wiosce. Skończył odbywać karę i znów tu mieszka. Chodzimy na te same zebrania, mijamy się na ulicach. Nigdy nie przyszedł ani do mnie, ani do krewnych żadnej ze swoich ofiar, aby poprosić o wybaczenie. Jak mogłabym się czuć obok niego bezpiecznie? Nie potrafię. Oczywiście wiem, że nie może zrobić mi krzywdy, ponieważ mamy w Rwandzie pokój. Ale nie jestem w stanie wymazać z pamięci tego, że zamordował mojego męża, bo tylko spokój w sercu może dać poczucie wiem, jak odbierają go inni, ale widzę, jak się zachowuje. Nie jest zbyt rozmowny. Zawsze dużo pracuje. Nigdy się nie zatrzyma, żeby uciąć z kimś pogawędkę. Co najwyżej przywita rzuconym szybko: "Dzień dobry" i pośpiesznie się oddala. Nawet kiedy kupuje butelkę piwa, nigdy nie wypija jej na miejscu. Zawsze zabiera ją do domu. Munyaneza – podobnie jak kilku innych sprawców skazanych za ludobójstwo, którzy już wyszli na wolność – izoluje się od sąsiadów. Jest nieobecny. Nie wiem, co czuje w sercu, ale jego zachowanie wskazuje na to, że jest mu lat temu Floride napisała do mnie list z prośbą o przebaczenie. Nigdy nie zapomnę tego dnia. Przywiózł go pracownik więziennej komisji pojednania. Przedstawił się i poprosił, abym powiedziała mu wszystko, co wiem o Floride, po czym przeczytał mi jej list. Nie uwierzyłam w ani jedno słowo. Przez tyle lat prosiłam ją, aby wyznała mi prawdę, a ona konsekwentnie mnie okłamywała. Co takiego mogło się stać, że nagle zmieniła zdanie? Dlaczego nie miała odwagi spojrzeć mi w twarz, tylko chowała się za kartkami? Zaczęłam nawet przypuszczać, że to nie ona jest autorką listu, że może to strategia rządu, aby zamieść problemy pod prośbę pracownika więziennego zgodziłam się wziąć udział w pięciodniowym szkoleniu, które miało mi pomóc w zrozumieniu, jak wybaczyć taką zbrodnię jak ludobójstwo. Jednak droga do przebaczenia jest bardzo długa, kręta i wyczerpująca. Dopiero gdy zdałam sobie sprawę, że ja sama przetrwałam niemożliwe, poczułam w sobie gotowość do kiedy zaczęły się mordy, byłam w dziewiątym miesiącu ciąży. Ile zginęło silnych kobiet, które mogły szybko biec, i silnych mężczyzn, którzy mogli się bronić? Ja wydawałam się najsłabsza z nich, powinnam była zostać zabita przed wszystkimi innymi, ale przeżyłam. Skoro Bóg im wybaczył, to kim ja jestem, aby odmówić im wybaczenia? To bardzo trudne i bolesne, ale ktokolwiek poprosi mnie o wybaczenie, otrzyma Gdy Floride publicznie przyznała się do winy, poczułem ulgę, a moje serce wypełnił spokój. Prosiła mnie o przebaczenie, patrząc mi prosto w oczy. Starałem się postawić w jej sytuacji – ja również chciałbym otrzymać drugą odwaga dała mi siłę, aby spojrzeć Marie w oczy. Była bardzo spokojna i wysłuchała mnie w skupieniu. Widziałem w niej zrozumienie. Wybaczyła z głębi serca. W dowód wdzięczności ofiarowałem jej końcu mogłem też porozmawiać z naszą córką Madeline: "Znam już całą prawdę. Twoja matka jest winna zbrodni, za którą została skazana".Gdy Floride wyjdzie na wolność w czerwcu 2022 roku, wróci do nas. Będziemy starali się odzyskać to, co straciliśmy przez te wszystkie lata. Nie wiem, czy zapomnę o tym, jak bardzo byłem samotny. Moi sąsiedzi nigdy nie powiedzieli niczego złego, ale spójrz na mnie – to ja noszę brzemię jej zbrodni. Co udało mi się w życiu osiągnąć? Wszyscy mają piękne murowane domy z cegły. A mój? Czy mój dom jest otynkowany? To właśnie skutek jej nieobecności w naszym życiu. Musiałem wyznaczać priorytety, ponieważ to ja ponosiłem za wszystko się ode mnie odwróciła. Wszyscy byli świadomi tego, z czym się zmagam i jak ciężka jest moja sytuacja. Mogli zrobić ten drobny krok. Po prostu przyjść, zapytać… Mieszkamy blisko siebie. Ale nikt nigdy nie podał mi pomocnej dłoni. Jej pobyt w więzieniu jest dla mnie jak piętno. Czuję wdzięczność wobec Boga, że udało mi się Świadomość popełnienia zbrodni zawsze mnie prześladowała. Kiedy tylko ktoś wspominał o ludobójstwie, moje serce zaczynało bić jak szalone ze strachu. Byłam tak przerażona, że chciałam uciec z kraju, ale dowiedziałam się, że jestem w ciąży, więc postanowiłam zostać i sama nigdy nie oddałam się w ręce wymiaru sprawiedliwości? Ponieważ chciałam jej za wszelką cenę uniknąć. Nikomu nie powiedziałam, co zrobiłam. Nawet najbliższej rodzinie. Nikomu nie mogłam w tej kwestii zaufać. Byłam lubiana i szanowana w wiosce. Zostałam nawet wybrana na sędzinę w gacaca. Nikt nie wiedział, co zrobiłam. Tylko matka zabitych chłopców nie dopuściła do mojej nominacji. Ona zawsze była podejrzliwa wobec cały swój proces powtarzałam, że jestem niewinna. Zrozumiałam, jak niewyobrażalną zbrodnię popełniłam dopiero, gdy trafiłam do więzienia i doświadczyłam bólu rozłąki z dziećmi. Zastanawiałam się, co one teraz robią, jak sobie radzą beze mnie. Separacja z nimi jest najgorszą karą, jaka mogła mnie każdym razem, gdy martwiłam się o dzieci, zaczynałam myśleć o tych dwóch chłopcach, którzy przeze mnie zostali zabici, oraz o ich matce. Zdałam sobie sprawę, że cierpienie matki, która już nigdy nie zobaczy swoich dzieci, jest nieporównywalne z moją że muszę powiedzieć prawdę, aby pomóc zagoić się jej w szczerość jej przebaczenia. Chcę również poprosić o wybaczenie jej syna. Zabrałam mu rodzeństwo. Każdego dnia czuję się wyjdę na wolność, zwrócę się z prośbą do Komisji Jedności Narodowej i Pojednania o pomoc w odbudowaniu relacji z sąsiadami. Mam nadzieję, że dadzą mi drugą szansę. Co zrobię, jeżeli okaże się, że mój mąż ponownie się ożenił? Przyjmę życie takie, jakie będzie. Zacznę od nowa. Nie wyobrażam sobie, abym miała się z nim kłócić czy go obwiniać. On sam wychował nasze dzieci. Czego jeszcze mogłabym chcieć? Materiały prasowe Okładka książki "Zabiłam. Historie matek skazanych za zbrodnię ludobójstwa w Rwandzie"Źródło: Materiały prasoweAngelina Jolie o przemocy seksualnej fot. Adobe Stock, highwaystarz Moje życie łatwe nie było i wiele w tym mojej winy. Jak człowiek jest młody, to popełnia błędy i nie wszystkie da się naprawić. Co z tego, że z mojej strony była dobra wola, skoro inni nie chcieli ze mną rozmawiać. Ale po kolei. Ożeniłem się dość wcześnie, bo wpadliśmy. I dziś wiem, że decyzja o ślubie była błędem. Nie pasowaliśmy do siebie z Mariolą. Gdyby nie ciąża, pewnie byśmy się rozstali. Ale miało być dziecko i jakoś tak wydawało mi się, że przyzwoicie jest założyć rodzinę. Tym bardziej, że Mariola naciskała na ślub, nie chciała być panną z dzieckiem. A ja byłem za bardzo przestraszony nową sytuacją, żeby zachować rozsądek. I tak w wieku 22 lat zostałem mężem, a niedługo potem ojcem. Źle było od samego początku. Byliśmy za młodzi i zbyt niedojrzali na poważny związek. A dziecko to były dodatkowe obowiązki, które nas przerastały. Oboje chcieliśmy się jeszcze bawić, a nie prać pieluchy i pracować. Na porządku dziennym były awantury. Jednak z czasem wszystko się jakoś uspokoiło Nasi rodzice mówili, że w końcu się dotarliśmy. Ale to było raczej zobojętnienie, a nie rozsądny i odpowiedzialny związek. Każde z nas znalazło sobie swój sposób na życie. Mieszkaliśmy razem, zajmowaliśmy się Olą, płaciliśmy rachunki i na tym nasze bycie razem się kończyło. Męczyłem się w takim związku. Tkwiłem w nim ze względu na córkę. Ale dokuczał mi brak miłości, porozumienia, zwykłej życzliwości. I pewnie dlatego wdałem się w romans. To nie była żadna miłość, ale wspaniała odskocznia. Anka dawała mi wszystko to, czego nie dostawałem w domu. W dodatku od razu ustaliła zasady – jesteśmy partnerami i spotykamy się, dopóki każdej ze stron to odpowiada. Żadnych zobowiązań, żadnych planów na przyszłość. Układ był idealny i świetnie się sprawdzał. Spotykaliśmy się wieczorami, czasem w weekendy. Kilka razy nawet wyjechaliśmy gdzieś na kilka dni – Marioli skłamałem, że jadę na targi. Zresztą ona tak niewiele się interesowała mną i tym, co robię, że chyba nawet nie zauważała, że nie ma mnie w domu. Dlatego spokojnie mogłem prowadzić podwójne życie przez kilka lat! Moja zdrada ją upokorzyła, uraziła jej dumę... Wszystko gruchnęło, kiedy Ola miała 13 lat. Mariola przez przypadek zobaczyła mnie i Ankę. Nie miała wątpliwości, że coś nas łączy. I dostała szału. Wiem, że chodziło jej wyłącznie o swoje dobre imię, o urażoną dumę, a nie o to, że ją zdradzam i krzywdzę. Ale zrobiła z siebie ofiarę nieszczęśliwej miłości. Rozwód, który przecież mógł być kulturalny i spokojny, zmienił się w koszmar. Za wszelką cenę chciała mnie upokorzyć, w sądzie robiła ze mnie potwora. Nawet Olę nastawiła przeciwko mnie. Córka była na mnie zła, uważała, że jestem podły, że zdradziłem nie tylko mamę, ale i ją, że rozbiłem rodzinę. Nie chciała mnie słuchać, gdy tłumaczyłem, że przecież ta rodzina od kilku lat już nie istnieje. W ogóle nie chciała ze mną rozmawiać. Jak się można było spodziewać, Mariola w sądzie sprawę wygrała – orzeczono rozwód z mojej winy. Zasądzono mi alimenty, musiałem się natychmiast wyprowadzić. To zresztą zrobiłem z przyjemnością, uwalniając się z tego piekła. Z Anką byłem potem jeszcze przez dwa lata i zgodnie z zawartym z nią układem, po prostu któregoś pięknego dnia rozstaliśmy się, po przyjacielsku, bez krzyków i awantur. Ona poznała nowego faceta, młodszego, z większą kasą. A ja zostałem sam Źle mi nie było. Wynająłem kawalerkę i robiłem, co chciałem. Jeździłem na ryby, podróżowałem i miałem liczne romanse. Krótkie zazwyczaj, bo na samą myśl o tym, że mógłbym znowu wpakować się w poważny związek, cierpła mi skóra. Jedyne, czego mi brakowało, to kontakt z Olą. Mariola utrudniała mi widzenia z córką, zresztą ona sama, nastawiona przez mamę negatywnie, nie chciała się ze mną spotykać. Miałem nadzieję, że kiedy dorośnie, usamodzielni się, to zmieni zdanie. I nawet przez chwilę wydawało się, że tak się stanie. Kilka miesięcy po swoich osiemnastych urodzinach Ola zadzwoniła do mnie i poprosiła o spotkanie. Ucieszyłem się. Ale ona już na dzień dobry, w pierwszych słowach, wylała mi na głowę kubeł zimnej wody. – Nigdy nie wybaczę ci tego, co nam zrobiłeś – powiedziała. – Ale chociaż ty w stosunku do nas uczciwy nigdy nie byłeś, to ja mam zamiar zachować się w porządku. Dlatego chcę ci powiedzieć, że mam zamiar iść na studia. I w związku z tym mam nadzieję, że nadal będziesz płacił na mnie alimenty. Są mi potrzebne pieniądze – wyjeżdżam do innego miasta i muszę mieć chociaż na czynsz. Zapisałam ci swój numer konta, żebyś pieniądze przelewał bezpośrednio do mnie. – A może jednak pozwolisz, że wytłumaczę ci tamtą sytuację? – zapytałem rozgoryczony. – Nie chciałaś ze mną rozmawiać, nie dałaś mi nigdy szansy, żebym się obronił. Skoro chcesz być uczciwa, to bądź do końca. – Tato, nie interesuje mnie twoje tłumaczenie – powiedziała. – Rozbiłeś naszą rodzinę, skrzywdziłeś mnie. A ja tylko chcę ci powiedzieć, żebyś płacił alimenty, bo inaczej wystąpię o nie do sądu. Nawet nie byłem na nią zły. Wiem, że to wpływ Marioli. Ale było mi przykro. Ola przez całe studia się do mnie nie odzywała. Nie wiedziałem, jak jej idzie, ba, nawet nie wiedziałem, jaki kierunek wybrała. Próbowałem porozmawiać na ten temat z Mariolą, ale to była porażka. – Zostawiłeś ją, więc się nie dziw, że teraz ona zostawiła ciebie – powiedziała z satysfakcją, gdy do niej zadzwoniłem. Całe szczęście, że Ola czasem, rzadko bo rzadko, ale jednak, odzywała się do moich rodziców. To oni mi powiedzieli, że Ola studiuje chemię, że ma chłopaka. Córka zadzwoniła do mnie tylko raz. Powiedzieć mi, że skończyła studia i że mój obowiązek alimentacyjny wygasł. – Naprawdę nie chcesz się ze mną spotkać? – A po co? Powiedziałam ci już, że nie wybaczę ci tego, co zrobiłeś. Nie chcę utrzymywać z tobą kontaktu. Wywiązałeś się ze swojego obowiązku i na tym koniec. Nie muszę chyba mówić, jak bardzo cierpiałem.. No, bo czy ja rzeczywiście postąpiłem podle i egoistycznie? Przecież córkę zawsze kochałem. I kocham! Nie zaprosiła mnie na ślub. Obecni byli na nim moi rodzice – o nich pamiętała. Nie widziałem też swojego wnuka, a potem wnuczki – oglądałem tylko zdjęcia, a łzy cisnęły mi się do oczu. „Jestem dziadkiem, a moje wnuki pewnie nawet nie wiedzą, że istnieję!” – czułem ogromny żal. Spróbowałem jeszcze raz nawiązać kontakt z córką. Nic to nie dało. Usłyszałem, że nie pozwoli, żebym kiedyś skrzywdził jej dzieci, tak jak ją skrzywdziłem. W końcu dałem sobie spokój. Co prawda, nigdy nie wytłumaczyłem sobie, że już nie mam córki, ale zrozumiałem, że jej nie odzyskam. Poza tym w tamtym czasie zacząłem chorować. Najpierw nadciśnienie, potem cukrzyca… Lekarze powiedzieli, że muszę zmienić tryb życia. A to także oznaczało, że muszę zacząć myśleć o sobie i zająć się głównie leczeniem. A już na pewno nie mogłem się denerwować! I wtedy los się do mnie uśmiechnął. Dostałem spadek po wujku. Spory. Mogłem przejść na rentę – co zalecali lekarze – zająć się swoim zdrowiem bez obaw o to, z czego będę żył. Odziedziczyłem kilka warsztatów samochodowych. Sprzedałem je, a pieniądze włożyłem na lokatę. Zmieniłem mieszkanie na większe i w jednym pokoju wstawiłem sprzęt do rehabilitacji i łóżko do masażu. Dzięki temu nie musiałem wystawać w kolejkach do specjalistów – umawiałem się prywatnie, we własnym mieszkaniu. Przynajmniej dwa razy w roku jeździłem też do sanatorium. I podczas jednego z takich wyjazdów poznałem Kasię. Była kuracjuszką, tak jak ja. Młodsza ode mnie o 15 lat. Samotnie wychowywała dwójkę dzieci. Jedno było już dorosłe. Drugie też, ale chorowało na zespół Downa, więc wiadomo było, że zawsze będzie musiała się nim opiekować. Ten wyjazd do sanatorium był jej pierwszym wyjazdem od wielu lat. – Córka mi go zafundowała – opowiadała mi z uśmiechem. – I na te trzy tygodnie zamieszkała z Pawełkiem. Bo tak, to przecież ja go zostawić samego nie mogę. A pojechać z nim też trudno… Okazało się, że Kasia mieszka w tym samym mieście co ja, więc umówiliśmy się na spotkanie po powrocie z turnusu. Po raz pierwszy w życiu poczułem do kobiety coś więcej niż tylko pociąg fizyczny. I bardzo się bałem, co Kasia o mnie myśli. W końcu, byłem starszy i schorowany. Ale ponieważ lubię jasne sytuacje, więc ją o to po prostu zapytałem. – Myślisz, że moglibyśmy ułożyć sobie życie razem? – Zastanawiałam się nad tym – odpowiedziała, a mnie aż zamurowało. Była taka bezpośrednia. – Dobrze mi z tobą. Ale nie zapominaj, że mam chorego syna. On zawsze będzie mieszkał ze mną. – Wiem – wzruszyłem ramionami. – Poznałem przecież Pawła. I wydaje mi się, że potrafię mieszkać z osobą chorą na zespół Downa. Co prawda, nie mam w tym żadnego doświadczenia, ale przecież jesteś ty. – To znaczy, że myślisz o wspólnym mieszkaniu? – spojrzała na mnie szeroko otwartymi oczami. – No, a jak? – zapytałem zdziwiony. – Wspólne życie to i wspólne mieszkanie. Wiesz… Z tobą to i ślub bym wziął – dodałem, zaskakując samego siebie. Ale Kasi na ślubie nie zależało. Za to na wspólnym mieszkaniu – tak. – Ale musiałbyś się wprowadzić do nas – powiedziała. – Nie chcę zmieniać Pawłowi życia. – A nie przeszkadza ci, że jestem tak dużo starszy od ciebie? I schorowany? – Ja też nie jestem najmłodsza, a życie mnie zniszczyło – uśmiechnęła się do mnie smutno. – Kocham cię nie za wiek, tylko za to, jaki jesteś. No i przeprowadziłem się do Kasi Za jej radą, wynająłem swoje mieszkanie. – Zawsze to parę groszy więcej – tłumaczyła. A ja przytakiwałem. Nie mówiłem jej o spadku, o lokacie. I tak sobie pomyślałem, że na razie zachowam to w tajemnicy. Pieniądze mogą wiele zepsuć, a nam było ze sobą dobrze. Wreszcie byłem szczęśliwy. Dopiero teraz zrozumiałem, jaki do tej pory byłem samotny. I jak bardzo brakowało miłości w moim życiu. Niestety, kilka lat temu znowu poważnie zachorowałem. Tym razem to był rak, który wiadomo – potrafi być okrutny. Lekarze robili, co mogli, ja dzielnie walczyłem, a Kasia mnie wspierała. Ale kilka miesięcy temu okazało się, że pojawiły się przerzuty. Wiedziałem, co to oznacza. Kasia też. Najpierw płakaliśmy. Ona krzyczała, dlaczego nas to musiało spotkać. Dlaczego, gdy wreszcie się poznaliśmy i jak rozbitkowie przytuliliśmy do siebie, to mnie dopadło raczysko. Ale potem przyszło opamiętanie. Postanowiliśmy wykorzystywać każdą chwilę razem, nie mówić o chorobie, tylko cieszyć się tym życiem, które nam pozostało. A ja postanowiłem uporządkować swoje sprawy. Po pierwsze spisałem testament. Wszystko, co mam, zapisałem Kasi i jej dzieciom. Wydziedziczyłem Olę i swoje wnuki. Co prawda, miałem wyrzuty sumienia, ale w końcu doszedłem do wniosku, że muszę zadbać o tych, którzy mnie kochają, a nie o tych, którzy mnie odtrącili. Kasi nic nie powiedziałem. Po pierwsze, ustaliliśmy, że o chorobie i śmierci nie będziemy rozmawiać. A po drugie, nie chciałem, żeby teraz o tym myślała. No i obawiałem się, że nie przyjmie tego daru. Będzie uważała, że jej się nie należy, że mam swoją biologiczną córkę. A ja decyzji już nie zmienię! Moja eks wychowała córkę na potwora! Kilka dni temu znowu wylądowałem w szpitalu. Kolejna chemia, kolejne badania. I nagle odwiedziła mnie… Ola! Nie wiem, w jaki sposób dowiedziała się o mojej chorobie, o spadku i o testamencie. Pewnie wygadała się moja ciotka, siostra mamy. Moi rodzice już nie żyją, z siostrą mamy moja córka nadal utrzymywała sporadyczny kontakt. Ciotka, co prawda, miała nikomu nic nie mówić, ale to starsza osoba, mogła zapomnieć. Tak więc Ola pewnego dnia zjawiła się przy moim szpitalnym łóżku. – Córciu, co tu robisz? – zapytałem zaskoczony na jej widok. Myślałem, że się opamiętała, że chce się ze mną pogodzić. – Nie wiedziałam, że jesteś aż tak chory – powiedziała, patrząc na kroplówki. – A jak miałaś wiedzieć? – nie mogłem się powstrzymać. – Przecież nie utrzymujesz ze mną kontaktu. Dobrze, że zdążyłaś, bo wiele czasu już mi nie zostało. – Przyszłam, bo słyszałam, że wszystko zapisałeś obcym – powiedziała bezlitośnie. A mnie aż zabrakło tchu. – Słucham? O czym ty mówisz? – O testamencie – odparła. Nawet nie usiadła, stała przy łóżku, patrząc na mnie z góry. – Wiem, że wszystko zapisałeś jakiejś swojej nowej kobiecie. – I tylko po to przyszłaś? – zapytałem, unosząc się lekko na łokciach. – Nie interesujesz się mną, moją chorobą, tym, że umieram? Myślisz tylko o pieniądzach? – Prawie cię nie znam – stwierdziła. – Bo nie chciałaś mnie znać – podniosłem głos. – Ja szukałem z tobą kontaktu, to ty wyparłaś się ojca! – Który mnie porzucił dla jakiejś baby – Ola też zaczęła krzyczeć. – Wolałeś ją niż mnie! – Nieprawda – opadłem na poduszkę. – Nigdy cię nie porzuciłem. Odszedłem od mamy, bo się nie kochaliśmy i nie tworzyliśmy prawdziwej rodziny. A ja się dusiłem w tym związku, miałem już dość obłudy i oszukiwania. W moim mniemaniu postąpiłem uczciwie. – Uczciwie? – prychnęła. – Poleciałeś za pierwszą lepszą. – Mama też nie jest bez winy – powiedziałem zniechęcony. Nagle poczułem, że mam tego dość. Że już mi nie zależy na kontakcie z Olą. – Idź już. – A co z testamentem? – zapytała, a ja z trudem powstrzymałem łzy. – Jest gotowy i go nie zmienię. – Naprawdę chcesz zapisać wszystko obcej osobie? – Nie jest obca. Była przy mnie, kiedy moja prawdziwa rodzina się ode mnie odwróciła. Pokochała mnie takim, jaki jestem. To ją znam bardziej niż ciebie. I to nie z mojej winy! – Z twojej. Porzuciłeś nas. – Nie. Rozwiodłem się z twoją mamą. Tysiące małżeństw się rozchodzi i potem nadal utrzymują ze sobą kontakt. Twoja mama tego nie umiała. Nastawiła cię przeciwko mnie. Nie mam do ciebie pretensji, bo to nie twoja wina. Ale faktem jest, że od dawna nie jesteś przy mnie. Nigdy nie byłaś. A Kaśka jest mi bliska. – Kaśka? Poleciała pewnie na twój majątek – Ola była bezlitosna. – Ona nic nie wie o moim majątku. Ani o testamencie. Jest przekonana, że jestem biedny, że utrzymuję się tylko z renty i wynajmu mieszkania. Nie ma pojęcia o niczym. I w przeciwieństwie do ciebie, nie przyszła do mnie, umierającego, żeby w ostatnich chwilach mojego życia wyszarpywać mi pieniądze z gardła. Idź już. Nie zmienię zdania. Testament zapisuje się najbliższym osobom. I ja tak zrobiłem. – Obalę go – Ola była aż purpurowa ze złości. – To ja mam prawo… – Nie masz! – uniosłem się znowu. – I nie obalisz. Zrobiłem wszystko, żeby testament był prawomocny. A jak będziesz mi grozić, to zrobię darowiznę. Poszła wreszcie, a ja pomyślałem, że jednak nie znam swojej córki. Że Mariola wychowała ją na potwora. – Cześć – usłyszałem nagle obok siebie głos Kasi i poczułem, jak emocje opadają. Działała na mnie kojąco. – Wybiegała stąd jakaś kobieta. Kto to był? Powiedziałem pierwsze, co mi przyszło do głowy. – Nikt. Pomyliła się. W każdym razie nie przyszła do mnie. I chyba się nie pomyliłem? Czytaj także:„Matka wysłała mnie na studia, a potem załatwiła mi pracę w bankowości. Tylko że ja chciałam mieszkać na wsi...”„Rodzice zawsze zachowywali się jak nieodpowiedzialne dzieci. Wiedzieli, że będę na każde zawołanie, żeby ich uratować"„Moja siostra to łasa na rodzinne pieniądze pijawka. Wysysa z mamy każdy grosz, podczas gdy ja nie dostaję niczego"

rodzina się ode mnie odwróciła